Ετικέτες
ammiraglio Biancheri, Cesare Maria de Vecchi, De Vecchi, Giuseppe Aicardi, incrociatore leggero “Elli”, υποβρύχιο Ντελφίνο, Β' παγκόσμιος πόλεμος, ΕΛΛΗ, Ιταλία Ελλάδα, Τήνος, βύθιση "Έλλη", εύδρομο "Έλλη", seconda guerra mondiale, sinking of “Elli”, sottomarino Delfino, World War II
Ο τέτραρχος του φασισμού De Vecchi, όταν ήταν Κυβερνήτης της Δωδεκανήσου κατεχόταν από έναν ανεξήγητο ανθελληνισμό. Σφυροκοπούσε συνεχώς τη Ρώμη με αναφορές σχετικά με την παραβίαση της ουδετερότητας εκ μέρους της Ελλάδας. Παρέσυρε και τις ιταλικές ναυτικές Αρχές, που από τις πρώτες ημέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πίστευαν ότι στα ελληνικά χωρικά ύδατα και λιμάνια βρίσκονταν πλήθος εχθρικά πλοία και μυστικές αγγλικές βάσεις.
Η Ελλάδα εκείνον τον καιρό, αν και σαφώς έγερνε προς την Αγγλία, προσπάθησε με θρησκευτική ευλάβεια να διαφυλάξει την ουδετερότητά της. Το βιβλίο του Εmanuele Grazzi αποτελεί το καλύτερο αποδεικτικό στοιχείο για την προσπάθεια της Ελλάδας να αποφύγει τις ορέξεις του επεκτατικού γείτονά της. Οι προκλήσεις της Ιταλίας ήταν συνεχείς.
Ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα Ε. Grazzi γράφει «…Δεν περνούσε ημέρα, θα μπορούσαμε να πούμε, χωρίς ο Ναυτικός Ακόλουθος να λάβει από τους ανωτέρους του εντολή να εξακριβώσει αν στο Α και Β σημείο της Ελλάδος στάθμευαν βρετανικά πλοία, όπως είχε επισημανθεί στη Ρώμη. Μετά τη διεξαγωγή των σχετικών ερευνών η πληροφορία αποδεικνυόταν πάντοτε αβάσιμη. Αγγλικά πλοία περιπολούσαν φυσικά στα νερά του Αρχιπελάγους, όπως επίσης και στη θάλασσα μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου, αλλά δε διέθεταν αγκυροβόλια στις ελληνικές ακτές και ήταν μάλιστα πολύ σπάνια και η περίπτωση στάθμευσης σε ελληνικά λιμάνια για το χρονικό διάστημα των 24 ωρών που επέτρεπαν τα διεθνή νόμιμα».
Φαντασιόπληκτοι και ανίκανοι πληροφοριοδότες μετέδιδαν στη Ρώμη τις περισσότερες φορές εσφαλμένες πληροφορίες. Οι Ιταλοί πιλότοι της πολιτικής αεροπορικής εταιρίας Ala Littoria, που πραγματοποιούσε τη γραμμή Ρώμη-Ρόδος με ενδιάμεσο σταθμό στην Αθήνα, μετέδιδαν διάφορες πληροφορίες στη Διοίκηση των Ιταλικών Νησιών του Αιγαίου. Ο De Vecchi συνέλεγε με απληστία όλα όσα διηγούνταν κατά πάσα πιθανότητα καλή τη πίστη οι πιλότοι εκείνοι, προσέθετε και άλλες πληροφορίες εξίσου φανταστικές, που τις παρείχαν πιθανόν κακή τη πίστη άλλες πηγές, και μετέδιδε τα πάντα στη Ρώμη.
Οι συνεχείς προκλήσεις (βομβαρδισμοί του κόλπου της Ναυπάκτου, του βοηθητικού του στόλου «Ωρίων» και του επιβατικού «Φρίντων») κατέληξαν στην πειρατική πράξη του τορπιλισμού της «Έλλης» στις 15 Αυγούστου 1940.
Ο ίδιος ο De Vecchi τη δεκαετία του 1950 αποκάλυψε την ταυτότητα του υποβρυχίου με δημοσιεύσεις των απομνημονευμάτων του στον ιταλικό Τύπο. Αναφέρει δε την διαταγή του αρχηγού του ιταλικού ναυτικού ναυάρχου Domenico Cavagniari που έγραφε: «Κατόπιν διαταγών του Ντούτσε, Σας πληροφορώ τα εξής: Θα πρέπει να επιλέξετε μεταξύ των υποβρυχίων αυτό με την καλύτερη υπηρεσιακή ετοιμότητα και με τον πιο αξιόπιστο κυβερνήτη. Θα πρέπει να του δώσετε προσωπικά και προφορικά τις παρακάτω οδηγίες:
α) Μεταξύ 20-25 Αυγούστου θα πρέπει να πραγματοποιήσει μια σύντομη αλλά έντονη πολεμική περιπολία κατά της ναυσιπλοΐας στο Αιγαίο, μεταξύ Δαρδανελίων και Στενού Καφηρέα (Κάβο Ντόρο).
β) Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το υποβρύχιο θα πρέπει να τορπιλίσει χωρίς προειδοποίηση όλα τα ατμόπλοια που κατά την κρίση του Κυβερνήτη βρίσκονται στην υπηρεσία του εχθρού, έστω και αν φέρουν σημαία ουδέτερου κρότους.
γ) Δεν θα πρέπει να φανερωθεί η ταυτότητα και η εθνικότητα του υποβρυχίου.
δ) Στο τέλος αυτής της περιόδου το υποβρύχιο θα πρέπει να επιστρέψει στη βάση του απαρατήρητο.
ε) Καθ’ όλη τη διάρκεια της αποστολής θα πρέπει να τηρηθεί απόλυτη σιγή ασυρμάτου.
στ) Η αποστολή πρέπει να καλυφθεί από απόλυτη μυστικότητα. Με βάση τις αντιδράσεις που θα προκύψουν από αυτή την πολεμική ενέργεια θα παρθούν περαιτέρω αποφάσεις».
Η ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ ΕΥΔΡΟΜΟΥ «ΕΛΛΗ»
Με αυτές τις οδηγίες ο De Vecchi μαζί με το ναύαρχο Biancheri (αρχηγός ιταλικού Ναυτικού στα Δωδεκάνησα) πηγαίνουν Λέρο και διατάσουν τον πλωτάρχη Aicardi να εκτελέσει την πειρατική – δολοφονική αποστολή του. Το βράδυ της 14ης Αυγούστου ξεκίνησε το «Delfino» από τη ναυτική βάση στο Παρθένι της Λέρου για την πιο ανήθικη επιθετική περιπολία που έγινε ποτέ στο Αιγαίο.
Μετά το πέρας της επιχείρησης ο πλωτάρχης Giuseppe Aicardi, Κυβερνήτης του υποβρυχίου «Delfino», έστειλε αναφορά στον De Vecchi.
Εις Αυτού Εξοχότητα στρατηγό CESARE MARIA DE VECCHI di VAL CISMON
«Σύμφωνα με τις προφορικές εντολές που έλαβα από Εσάς, αναχώρησα από τη Λέρο στις 14 Αυγούστου, στις 20:30. Στις 04:30 της 15ης Αυγούστου φτάνοντας κοντά στο λιμάνι της Τήνου, καταδύθηκα. Προχώρησα σε βάθος περισκοπίου και κατευθύνθηκα προς το στόμιο του λιμανιού. Φτάνοντας σε περίπου 4.000 μ. απόσταση από το στόμιο του λιμανιού (το λιμάνι ήταν ακόμη αθέατο, παραμένοντας καλυμμένο από ένα μικρό ακρωτήρι που προεξείχε προς τα νότια) είδα να βγαίνει ένα ατμόπλοιο που κατευθύνθηκε αμέσως προς τα βόρεια, ξεφεύγοντας έτσι από επίθεσή μου. Φτάνοντας μπροστά από το στόμιο είδα ευδιάκριτα στο εσωτερικό του λιμανιού δύο μεγάλα ατμόπλοια (6 με 8.000 τόνους). Δεν θυμάμαι ακριβώς τα χαρακτηριστικά των καπνοδόχων, το ένα ήταν μεταφορικό, το άλλο μεικτής χρήσης. Ενώ ετοιμαζόμουν να λάβω κατάλληλη θέση, ώστε να εκτοξεύσω διαμέσου του στενού ανοίγματος μεταξύ των δύο λιμενοβραχιόνων, είδα ένα πολεμικό πλοίο (το καταδρομικό Έλλη) να κατευθύνεται προς το λιμάνι με μικρή ταχύτητα. Επειδή η πορεία του θα το έφερνε να περάσει ακριβώς από πάνω μου, θεώρησα σκόπιμο να καταδυθώ στα 4 μέτρα, παρακολουθώντας το με τα υδρόφωνα. Λίγο αργότερα, μην ακούγοντας πλέον τον ήχο των ελίκων αναδύθηκα σε βάθος περισκοπίου και είδα το ΕΛΛΗ αγκυροβολημένο μπροστά από τη μεγαλύτερη προβλήτα.
Αποφάσισα να τορπιλίσω πρώτο το πολεμικό πλοίο και στη συνέχεια τα ατμόπλοια. Αυτή η απόφαση ήταν αποτέλεσμα τον εξής συλλογισμού:
1) Η πεποίθηση πως τα δύο εμπορικά πλοία βρίσκονται στην υπηρεσία του εχθρού (σύμφωνα, πάντα με τις προφορικές υποδείξεις της Εξοχότητάς Σας). Διαφορετικά δεν εξηγείται η παρουσία των δύο αυτών μεγάλων πλοίων σε ένα λιμάνι που μόλις τα χωρούσε, ούτε μπορούμε να καταλάβουμε σε τι είδους μεγάλη διακίνηση εμπλέκονταν.
2) Η παρουσία του πολεμικού πλοίου, έτοιμο να προστατεύσει και να συνοδεύσει τα πλοία καθιστούσε την υπόθεση ύποπτη και μαρτυρούσε την Ελληνική συνενοχή.
3) Ο τορπιλισμός των πλοίων εντός του λιμένα με παρουσία πολεμικού πλοίου σήμαινε κατάφωρη παραβίαση, ίδια με αυτή του τορπιλισμού του ίδιου του πολεμικού πλοίου. Από την άλλη πλευρά} αντί να αντιμετωπιστεί κατόπιν η αναπόφευκτη αντίδραση του πολεμικού πλοίου, ήταν καλύτερα να απαλλαγούμε από αυτό πριν.
4) Σκέφτηκα, πως αν ερχόμαστε σε ρήξη με την Ελλάδα, βυθίζοντας το ΕΛΛΗ θα απαλλασσόμαστε από μια μονάδα που θα μπορούσε να προξενήσει κάποια ανησυχία στα δικά μας δύο πλοία κλάσης «Κρίσπι» και τα τέσσερα κλάσης «Lupo» (στάθμευαν στην Λέρο). Επίσης, ήταν μία καλή ναρκοθέτιδα (100 νάρκες), ασφαλώς όχι αμελητέο.
Εκτόξευσα μια τορπίλη 533 χλστ. κατά του ΕΛΛΗ από μια απόσταση περίπου 700 μέτρων. Η μονάδα χτυπήθηκε ακριβώς ανάμεσα από τις δύο καπνοδόχους. Η έκρηξη της τορπίλης δεν ήταν πλήρης, η στήλη του νερού ήταν λιγοστή, με μεγάλη παρουσία μαύρου καπνού, όμως άνοιξε ένα μεγάλο ρήγμα, ορατό επίσης και πάνω από την ίσαλο γραμμή. Αμέσως πλεύρισα προς τα αριστερά και παρουσίασα την πρύμνη προς το στόμιο του λιμανιού. Πρώτα εκτόξευσα μια τορπίλη των 533 χλστ. της οποίας άκουσα την έκρηξη χωρίς να δω το αποτέλεσμα, καθώς το οριζόντιο πηδάλιο δεν με κράτησε στο επιθυμητό βάθος. Αμέσως μετά πυροδότησα μια τορπίλη των 450 χλστ. της οποίας είδα ξεκάθαρα τις συνέπειες της έκρηξης, την ψηλή στήλη νερού στη μέση της δεξιάς πλευράς του πρώτου ατμόπλοιου. Μου φαίνεται λοιπόν παράξενη η εκδοχή (που ήδη μεταδόθηκε από ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς) σύμφωνα με την οποία και οι δύο τορπίλες τερμάτισαν στη στεριά. Μπορώ να παραδεχτώ ότι η πρώτη (της οποίας δεν είδα την έκρηξη) χτύπησε τον λιμενοβραχίονα, αλλά για τη δεύτερη είμαι σιγουρότατος, εκτός εάν η τορπίλη, που είχε προγραμματιστεί σε βάθος 3 μέτρων, κατά τη διάρκεια της πορείας της, πλησιάζοντας το πλοίο προσέκρουσε σε κάποια προεξοχή του βυθού και εξερράγη δίνοντας την εντύπωση πως είχε προσκρούσει στο πλευρό του ατμόπλοιου. Αυτή την εκδοχή, καθόλου πιθανή τείνω να την απορρίψω. Έτσι, πιστεύω ότι τουλάχιστον ένα ατμόπλοιο χτυπήθηκε με βεβαιότητα, μάλιστα, τόσο εγώ όσο και ο ύπαρχός μου είμαστε πεπεισμένοι ότι μισοβυθίστηκε και έγειρε (καθήμενο στο βυθό).
Οι τρεις τορπιλισμοί πραγματοποιήθηκαν) σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (7-10 λεπτά). Είδα πλήθος αλιευτικών σκαφών και αδιευκρίνιστων στοιχείων ατμακάτους να βγαίνουν από το λιμάνι, δεν ξέρω αν για να ψάξουν για το υποβρύχιο ή για να βοηθήσουν το πλήρωμα του ΕΛΛΗ. Είδα το ΕΛΛΗ να ρίχνει με το κανόνι τής πλώρης (ακούστηκαν ξεκάθαρα δύο υπόκωφοι ήχοι, όταν τα βλήματα χτύπησαν το νερό). Έφτασα σε μεγάλο βάθος (70μ.) και έπλευσα με μέγιστη ταχύτητα. Λίγο αργότερα μείωσα την ταχύτητα για να μην καταναλώσω πολύ ενέργεια και κατευθύνθηκα προς τη Σύρο για να αιφνιδιάσω τα δύο ατμόπλοια που μου είχαν αναφερθεί, σύμφωνα με τις οδηγίες Σας. Γύρω στις 11:30 έφτασα μπροστά από το λιμάνι της Σύρου. Διενέργησα λεπτομερή αναγνώριση, αλλά δεν είδα τίποτα. Τότε απομακρύνθηκα προς το βορρά διατηρώντας το βάθος στα 40 μέτρα.
Το βράδυ, περίπου κατά τις 20:30 αναδύθηκα για να φορτίσω τις μπαταρίες. Κατευθύνθηκα προς την είσοδο του Στενού του Καφηρέα με την ελπίδα να αιφνιδιάσω κάποιο ατμόπλοιο που διέρχονταν. Γύρω στη 01:00 εισήλθα στο στενό από τα νότια της Κέας. Είδα ένα ατμόπλοιο και το πλησίασα. Ήταν μικρό σκάφος και εξαιτίας του φεγγαριού με εντόπισε και σταμάτησε φοβισμένο σε απόσταση περίπου 500 μ. Θεώρησα πως δεν άξιζε να χαραμίσω μια τορπίλη και συνέχισα την πορεία μου. Και αυτό επίσης ξαναέβαλε μπρος τις μηχανές και απομακρύνθηκε. Για να το εξαπατήσω κατευθύνθηκα ολοταχώς προς τα δυτικά έως ότου δεν διακρίνονταν άλλο τα φώτα, άλλαξα πορεία και έβαλα πλώρη για το Λιμάνι τον Αγίου Νικολάου (Κέα). Στις 04:30 βρίσκομαι μπροστά από το λιμάνι, είναι ακόμα σκοτάδι αναμένω στα 40 μ. Στις 05:30 φθάνω σε βάθος περισκοπίου και κατευθύνομαι προς την είσοδο του λιμανιού. Το μεγάλο βάθος και πλάτος μου επιτρέπουν να εισέλθω στο εσωτερικό του. Καθώς είναι εντελώς άδειο κατευθύνομαι προς το νησί του Αγίου Γεωργίου (βάθος 40 μ.) Περίπου στις 18:30 τα υδρόφωνα δίνουν ένα συνονθύλευμα ιχνών από διάφορες κατευθύνσεις. Ανεβαίνω σε βάθος περισκοπίου και διακρίνω (πολύ μακριά για να μπορέσω να επιτεθώ) πέντε ή έξι μεγάλα ατμόπλοια όλα φορτηγά, εκτός από ένα τεράστιο μεταγωγικό με δύο καπνοδόχους. Ως εμπροσθοφυλακή προχωρά ένα καταδρομικό αναμφίβολα αγγλικό, κλάσης Exeter και ένα αεροπλάνο με μεγάλους πλωτήρες, μάλλον υδροπλάνο εκτοξευμένο από το καταδρομικό. Το καταδρομικό πλέει πιο γρήγορα από τα ατμόπλοια και εκτελεί συχνά προσεγγίσεις, απομακρύνεται και ξαναγυρίζει σαν τσοπανόσκυλο. Μάλιστα, σε ένα σημείο, το είδα να κατευθύνεται προς το μέρος μου και έλπισα να βρεθώ σε θέση να ρίξω. Ετοιμάζω αμέσως όλους τους τορπιλοσωλήνες, αλλά λίγο αργότερα το πλοίο απομακρύνεται οριστικά.
Το βράδυ γύρω στις 20:30 αναδύομαι για φόρτωση. Διακρίνω αμέσως προς την ακτή ανατολικά του Σαρωνικού τα φώτα άγνωστου αριθμού ατμόπλοιων. Θεωρώ πως τα πλοία βρίσκονται ακόμη στο αγκυροβόλιο και πως πρόκειται για ατμόπλοια που απαρτίζουν μια νηοπομπή. Κάποιος από τους παρατηρητές μου, δεδομένης της καλής ορατότητας εξαιτίας μιας σχεδόν πλήρους πανσελήνου, πιστεύει πως διακρίνει το υπόλευκο περίγραμμα ενός καταδρομικού που κινείται αργά σε μικρή απόσταση από τα ατμόπλοια. Προσωπικά δεν το είδα. Η θέση μου είναι εξαιρετικά δυσμενής, ενώ εκείνη των ατμόπλοιων είναι ευνοϊκή για τον εντοπισμό όποιου προσπαθήσει προσέγγιση. Το φεγγάρι φωτίζει σαν μέρα και σίγουρα μαρτυρεί κάθε κίνησή μου. Προσπαθώ να πλησιάσω, αλλά στη συνέχεια θεωρώ πιο κατάλληλο να ακολουθήσω άλλη πορεία προσέγγισης. Τότε λαμβάνω τηλεγράφημα από το Επιτελείο Πολεμικού Ναυτικού: «Προτεραιότητα απόλυτη να αναστείλετε τις δραστηριότητές σας και να επιστρέφετε αμέσως με κρυφή πλοήγηση στοπ. Διοίκηση Αιγαίου Ρόδου ήδη ενημερωμένη». Μπήκα στον πειρασμό να ακολουθήσω τις διαταγές μετά την ολοκλήρωση της επιχείρησής μου, αλλά αυτή απαιτούσε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τουλάχιστον τέσσερις ή πέντε ώρες, επειδή σκόπευσα να απομακρυνθώ μέχρι να εξαφανιστώ από το οπτικό πεδίο και στη συνέχεια να τραβήξω προς τα δυτικά, μέχρι τον κόλπο της Αθήνας έτσι ώστε να βρεθώ πίσω από τα πλοία και να τα θέσω ανάμεσα από μένα και το φεγγάρι. Αυτός θα ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε σε απόσταση εκτόξευσης χωρίς να φανερωθώ. Επειδή είχα αυστηρές διαταγές να μην μεταδώσω με τον ασύρματο, δεν μπορούσα να στείλω το σήμα εντοπισμού αμέσως. Το έστειλα την επόμενη μέρα, στις 16:00, μόλις αναδύθηκα εντός της ρότας ασφαλείας για τη Λέρο».
Πλωτάρχης Giuseppe Aicardi. Ρόδος. 18 Αυγούστου 1940.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Το φασιστικό θράσος ενός δολοφόνου που εν καιρώ ειρήνης κτυπάει και βυθίζει πλοία ουδέτερης χώρας καταπατώντας κάθε διεθνές δίκαιο; Γεγονός μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία. Τα λάθη που έγιναν, που δείχνουν την προχειρότητα και την ανεπάρκεια συντονισμού του φασιστικού κράτους; Οι συλλογισμοί του Aicardi ξεπερνούν κάθε φαντασία. Έπλασε στο μυαλό του την υπόθεση ότι κάποια πολεμική προετοιμασία γίνονταν και μπέρδεψε τα επιβατικά πλοία ΕΛΣΗ και ΕΣΠΕΡΟΣ που μετέφεραν προσκυνητές, ότι ήταν τάχα μεταγωγικά! Πώς είναι δυνατόν να αγνόησε ότι οι Καθολικοί, όπως και οι Ορθόδοξοι τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζουν την Παναγία και δεν πρόκειται για στρατιωτική συγκέντρωση πλοίων; Ένα αγκυροβολημένο πλοίο με πλήρη σημαιοστολισμό το θεώρησε συνοδευτικό; Το τραγικό είναι ότι προσπάθησε να βυθίσει και τα επιβατικά και θα θρηνούσαμε εκατοντάδες νεκρούς, αλλά ευτυχώς απέτυχε. Μετά τη διεθνή κατακραυγή τον κάλεσαν να γυρίσει πίσω στη Λέρο. Στη Ρώμη κατάλαβαν τη βλακεία που έκαναν.
Ο Aicardi είναι ένα γνήσιο δείγμα φασίστα, που με φανατισμό και υπεροψία αγνοεί πλήρως τις συνέπειες της πράξης του, και τότε και αργότερα, στη μεταπολεμική Ιταλία, όταν αποκαλύφθηκε το όνομά του. Απαράδεκτο για Κυβερνήτη πλοίου να γράφει τέτοιου είδους συλλογισμούς και ανυπόστατες υποθέσεις στην αναφορά του. Ένας απλός ναύτης θα σκεπτόταν πολύ πιο σοβαρά απ’ αυτόν. Μεταπολεμικά συνέχισε να πιστεύει ότι είναι ένας ήρωας και καλώς έπραξε διότι στέρησε από το ελληνικό ναυτικό ένα πολεμικό πλοίο!
Ο τορπιλισμός της Έλλης αμαύρωσε την ιστορία αιώνων του ιταλικού Ναυτικού. Η υποκρισία και η επιπολαιότητα του Mussolini συνεχίστηκε όταν έστειλε τον Grazzi να συλλυπηθεί την ελληνική Κυβέρνηση για τις απώλειες ανθρώπων! Ακόμη και όταν η Ελλάδα μετά τις 28 Οκτωβρίου έδωσε στη δημοσιότητα τα ντοκουμέντα και τις φωτογραφίες των υπολειμμάτων των τορπιλών που αποδείκνυαν ότι ο ένοχος ήταν ιταλικό υποβρύχιο, οι Ιταλοί το αρνήθηκαν επιμένοντας ότι οι Άγγλοι βύθισαν την Έλλη με ιταλικές τορπίλες! Διότι πουλάνε τορπίλες σε πολλά κράτη· και στην Αγγλία. Αντ’ αυτού επανέρχονται δριμύτεροι κατηγορώντας τους Έλληνες που καταπιέζουν και βασανίζουν τους Αλβανούς στη Θεσπρωτία (Τσαμουριά)..
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ… ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Ο φασισμός διακήρυττε την αδικία που υφίστατο η Ιταλία από τις μεγάλες αποικιακές δυνάμεις, που την κρατούσαν περιορισμένη στη Μεσόγειο χωρίς πρόσβαση στους ωκεανούς. Ο Mussolini πίστευε ότι η Ελλάδα ανήκε στην ιταλική στρατηγική σφαίρα επιρροής και η κατάληψή της στόχευε στην αποκατάσταση των ισορροπιών στο εσωτερικό του Άξονα, στη ζώνη των Βαλκανίων. Ένας πόλεμος δεκαπέντε ημερών θα ήταν ικανός να κάμψει την ελληνική αντίσταση. Τον Hitler τον ενημέρωσε την τελευταία στιγμή. Στη συνάντησή τους στη Φλωρεντία ο σιδηροδρομικός σταθμός ήταν υπέροχα διακοσμημένος. Ο δε Mussolini περίμενε στολισμένος. «Φύρερ», είπε, «προχωρούμε. Τα στρατεύματα μας μπήκαν νικηφόρα στην Ελλάδα σήμερα στις 6 το πρωί». Ύστερα, βλέποντας τη δυσαρέσκεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του συμμάχου του, πρόσθεσε! «Μην ανησυχείτε. Τα πάντα θα τελειώσουν σε δεκαπέντε μέρες…». Δεκαπέντε μέρες αργότερα τα στρατεύματα του Mussolini βρίσκονται σε πλήρη άτακτη υποχώρηση.
Στις 22/10/1940 ο διοικητής του Ανωτάτου Ιταλικού Επιτελείου στρατάρχης P. Badoglio έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα.
Αγαπητέ Ντε Βέκκι.
Στις 28 αρχίζει η επιχείρηση -τιμωρία κατά της Ελλάδος. Αυτά τα γουρούνια οι Έλληνες, θα έχουν την περιποίηση που τους αξίζει. Φυσικά θα υπάρξει αντίδραση του αγγλικού στόλου και αεροπορίας. Καλώς να μας έλθουν. Είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχθούμε. Για το Αιγαίο, είμαι ήσυχος. Εκεί είσθε εσείς και οι θαυμάσιοι στρατιώτες σας. Από τα μεσάνυκτα της 27ης προς την 28η τορπιλίζετε κάθε τι που φέρει ελληνική σημαία. Ζήτω η Ιταλία, ζήτω ο Βασιλιάς – Αυτοκράτοράς της, ζήτω ο Ντούτσε. – Δικός σας Badoglio.
Έτσι άρχισε ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος στις 28/10/1940, ημέρα της 18ης επετείου της πορείας στη Ρώμη, όταν οι φασίστες κέρδισαν την εξουσία.
Η εξέλιξη των γεγονότων δικαίωσε τα ελληνικά όπλα και ταπείνωσε την φασιστική προκλητικότητα. Οι Δωδεκανήσιοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό συμμετείχαν εθελοντικά στον πόλεμο με το Σύνταγμα Δωδεκανησίων και άλλες μάχιμες μονάδες σε όλα τα μέτωπα του ελληνικού στρατού και στην αντίσταση την περίοδο της κατοχής.
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.